4

Wieczorem, gdy znów jesteśmy w kasynie pora zacząć. Brennan przyprowadza Brandona, któremu zasłania dłońmi oczy. Hudson ciągle powtarza „Gdzie mnie prowadzisz?” i „Brennan, do cholery. Zaraz Cię zabiję jak mi nie powiesz.”. Spoglądamy na siebie z Julią, cicho się podśmiechując.

- Proszę wszystkich gości o uwagę! - Alex nagle zjawia się przy naszym stoliku.

- Dziś mój starszy braciszek ma urodziny. Wszystkiego najlepszego Brandon! - Savannah ściska chłopaka, a Eian wnosi kupiony przez nas tort, z wbitą jedną świeczką.

Wszyscy zgromadzeni w kasynie zaczynają głośno śpiewać „Sto lat”, a szef ociera łzy ze wzruszenia. Zapewne nie sądził, że przy takiej pracy jaką on ma, ktokolwiek pamięta o jego urodzinach.

- Pomyśl życzenie! - Brennan mówi mu do ucha.

Nietrudno zauważyć, że Benko kręci z szefem. Nie wiem na ile to prawda, na ile plotki, ale kilka razy byli widziani jak się całowali.

- Uuu! Niech żyje Brandon! - krzyczy Pierce, aż zatykam uszy.

Jest za głośno jak dla mnie. Jeden przez drugiego składa życzenia czarnowłosemu.

- A teraz czas na tort! - piszczy podekscytowana Sav i podaje bratu nóż.

Solenizant szybko kroi ciasto i każdy z nas zaczyna jeść swój kawałek. Gdy oficjalnie każdy wraca do swoich zajęć, znikam na trochę w łazience.

Gdy byłam małą dziewczynką, tatuś zawsze, gdy szedł na bankiety, szedł do kasyna i zawsze opowiadał jak tam fajnie. Od wtedy chciałam pracować w jednym z nich, a teraz, gdy w końcu to robię, jestem strasznie nieszczęśliwa. Gdybym wiedziała, że tak to wygląda z tej drugiej strony, strony pracownika a nie gościa, wolałabym już pracować na zmywaku. Zero wyzywających strojów, mocnych makijaży, alkoholu, zboczonych ludzi czy hałasu. Idealna cisza, tylko ja, sterta naczyń i zlewozmywak.

- To był męczący dzień. - Julia rzuca się na łóżko w moim pokoju.

- I strasznie długi. - dodaję i odkładam szczotkę do włosów na toaletkę. Odwracam się na taborecie w stronę dziewczyny i uśmiecham się lekko. - Ale chyba nie było aż tak źle, co? Widziałam jak szybko wyszliście z Eianem…

- Oj przestań. Jego towarzystwo jest czasami gorsze niż… - zamilkła na chwilę, zastanawiając się jakie porównanie będzie trafne.

- Niż sprzątanie lub gotowanie? - podsuwam, siadając obok niej.

- Właśnie. Doskonale wiesz co mam na myśli. - odpiera i podnosi się. - Idę do siebie. Widzimy się jutro. Będę miała wiele do powiedzenia. - wstaje, wysyła mi całusa i wychodzi.

Opadam na miękkie poduszki i zamykam oczy. Tęsknię za domem, tak strasznie. Jedynie przy Julii czuję się choć troszkę lepiej.